මම දුක්‌විඳලා ගත්ත ෆොටෝ එක

මේ කුරුමිණියාගෙ ෆොටෝ ( Photo ) එක ගන්න මම පුදුම දුකක්‌ වින්දේ. මූ වගේ එක විදිහට ඉන්න බැරි( අපේ කිරි අම්මලා කියන විදිහට "දහංගලේ" එහෙමත් නැත්නම් "තුනිංචිය" ) සතෙක්‌ මගේ ෆොටෝ ජීවිතේ මට හමුවෙලා නැති තරම්. මේ ලී දන්ඩට ෆෝකස්‌ ( Focus ) කරගෙන කොච්චර වෙලා හිටියද, මූ එනවා වහනවා තත්පර භාගයක්‌ වත් ඉන්නෙ නෑ ආපහු යනවා. ගොඩක්‌ ෂොට්‌ ( Shot ) බොඳ ( Blur ) වෙලා වැදුනේ මෙයා ඉගිලෙන ඒවා. පස්‌සෙ අත ඇරලා දාන්නත් හදලා අහම්බෙට වගේ මේ Shot එක වැදුනා.

මේක ලියද්දි මට මතක්‌ වුනේ අපේ කිරි අම්මලාගේ කිරි අත්තලාගේ වචන. අද සමහරු ඔය තුනිංචිය කියන වචනේ එහෙම දන්නෙවත් නැති තරම්. තුනිංචිය කියල කියන්නේ දඟකාර කියන එකටම තමා. මට මතකයි අපේ කිරි අම්මා අපි මොනා හරි වැරදි වැඩක්‌ කරාම බනින්නේ " අනේ මේ බමුණා " කියලා මිසක්‌ දැන් කාලේ වගේ සත්තු වත්තේ සත්තුන් ගේ ( සිංහයා ඇරෙන්නෙ ) නම් කියලා නෙවේ. මම කිවුවේ උදාහරණයක්‌ හැටියට " අනේ මේ බූරුවා/ හරකා / එළදෙන " වගේ. අපේ පැරැණ්‌නන් ගේ බැනුමේ උනත් නම්බුකාරයි කියලයි මට හිතෙන්නේ.